London Grammar

Interview

null
Ze hebben wat weg van The xx met hun electronische sound, gecombineerd met een vleugje romantiek à la Florence + The Machine. London Grammar is daarmee dé buzzband van 2013. We spraken met het Britse drietal over het ontstaan van de band en de inspiratiebronnen voor hun debuut.

Hallo! Voor de lezers die nog niet zoveel over jullie weten, kunnen jullie uitleggen hoe de band is ontstaan?

Dan Rothman: Ik ontmoette Hannah in mijn eerste jaar op de universiteit in Nottingham; we zaten in hetzelfde studentenhuis. We begonnen samen op te treden in die omgeving, en al gauw liepen we Dot tegen het lijf, die een jaar lager zat.

Hoe zijn jullie op de bandnaam gekomen?

DR: Dat is echt geen goed verhaal! Toen Hannah en ik begonnen met optreden in Nottingham, wilden we 'London' in de bandnaam hebben, om op te vallen tussen de andere bands in de stad. We voegden 'Grammar' daaraan toe, gewoon omdat het goed klonk.

Maakten jullie al muziek voordat jullie elkaar tegenkwamen?

DR: Ja, we hadden allemaal al muziek geschreven en optredens gedaan voor London Grammar, maar alleen in schoolbandjes, erg amateuristisch dus! London Grammar was de eerste band waarmee we muziek maakten dat klonk als iets wat een groter publiek kon aantrekken.

We nemen voor het gemak aan dat jullie bevriend raakten door gedeelde muzieksmaak?

DR: Onze muzieksmaak is juist heel verschillend, we staan regelmatig recht tegenover elkaar qua bands en artiesten. Maar uiteraard hebben we gedeelde muziekhelden, zoals Radiohead, Little Dragon en The National. Vaak zijn het bands die qua geluid dichtbij ons geluid komen, bands die vrij melancholische muziek maken. Onze grootste discussiepunt is The Smiths. Ik ben een gigantische fan van ze, maar Dot vindt ze echt helemaal niks, met name vanwege Morrissey's stem.

Kun je drie albums uit 2013 noemen waar jullie alledrie blij van worden?

DR: Jon Hopkins, 'Immunity'. Hij is een geweldige producer, en zijn experimentele electronica kan bijna niet spannender. We zijn allemaal ook onder de indruk van 'Trouble Will Find Me' van The National. Dat album zit zo mooi in elkaar, elke track is steengoed. En Disclosure’s debuutalbum omdat ze zo'n enorme impact hebben gemaakt. En we zijn blij daar een steentje aan te hebben bijgedragen!

Gefeliciteerd met 'If You Wait' – het is erg mooi. Hoelang hebben jullie gedaan over het schrijven en opnemen van dit album?

DR: Bedankt! Vanaf het schrijven van het eerste nummer tot de allerlaatste puntjes op de i, ik denk bijna drie jaar. Het lijkt veel langer, omdat we alles van begin tot eind tot in de kleinste details hebben geperfectioneerd. Maar ik denk dat veel bands dat doen bij hun eerste album.

Voor degenen die het album nog moeten beluisteren, kun je kort vertellen wat men kan verwachten?

DR: Men kan rekenen op een sound zoals al te horen was op onze EP. We wilden een album maken welke consistent is qua sfeer en stijl. Er zijn ook een aantal verrassende momenten, waaronder een cover waar we erg trots op zijn.

Qua sound, wat waren jullie uitgangspunten voor dit album?

DR:We wilden muziek maken die de luisteraar raakt, en het zodanig produceren dat het simpel en ruimtelijk klinkt, en ook consistent qua sfeer. Onze favoriete albums zijn albums die klinken als één geheel, en niet een album opgedeeld in totaal uiteenlopende stijlen. Goede voorbeelden hiervan zijn 'Spirit of Eden' van Talk Talk en soundtracks van componisten als Thomas Newman.

Jullie worden vaak vergeleken met The xx. Kunnen jullie je daarin vinden?

DR: In zekere zin snap ik de vergelijking wel. Er zit een gelijkende sfeer in sommige van onze tracks. Ik moet wel zeggen dat Hannah's zangstem en de structuur van onze nummers die vergelijking deels teniet doet.

Het album is geproduceerd door Tim Bran en Roy Kerr. Gekeken naar hun portfolio, moeten we constateren dat dit twee totaal verschillende producers zijn. Was hun bijdrage in studio ook zo uiteenlopend?

DR: Ze werken als een duo, en ook wij hebben niet met ze afzonderlijk gewerkt. Tim heeft veel ervaring in het live opnemen van instrumentatie en zang, en Roy heeft juist meer ervaring met electronische productie.

Maar wat voor ons nog belangrijker was, is dat hun expertise ons hielp alle elementen door ons ontwikkeld in voorgaande jaren samen te brengen. In plaats van iets van hen toe te voegen aan onze sound, hielpen ze ons onze sound te perfectioneren. Wat het hoogst haalbare is voor een producer.


Qua tekst is dit album behoorlijk melancholisch. Hannah, waar haal je je inspiratie vandaan?

Hannah Reid: Ik haal inspiratie uit mijn eigen leven, meestal relaties en ervaringen met anderen. Psychologie fascineert me, en inspireert me mateloos.

Heb je een favoriete track op dit album?

HR: "If You Wait". Ik schreef dit twee jaar geleden, en het is een erg persoonlijk liedje.

DR: "Shyer" en "If You Wait", de twee nummers waar ik nog steeds met veel plezier naar luister!

Dot Major: "Sights". Toch wel het meest imposante nummer op het album.

Jullie hebben in korte tijd de top bereikt. Wat is tot nu toe het meest memorable moment in het bestaan van London Grammar geweest?

DR: Het mafste tot nu toe was hoe snel de muziek zich buiten het Verenigd Koninkrijk heeft verspreid. In Australië was de hype rondom ons eerste liedje "Hey Now" werkelijk bizar. En concerten in Duitsland en Polen, duizenden blikken op je gericht, een waanzinnige ervaring.

Daarnaast was onze recentelijke show tijdens Wilderness een echt hoogtepunt. We speelden laat op de avond op een piepklein podium voor 3000 man. Dat was een mooi moment.

Tot slot, wat is voor London Grammar de ultieme ambitie?

DR: Ik denk dat we allemaal heel graag een tweede album willen maken. En een derde. Gewoon muziek blijven maken, dat is ons belangrijkste doel.

студзень 2013